Met de intrede van de herfst hangt er soms ’s morgens een mist rond de Cività di Bagnoregio. Het drukbezochte dorp is prachtig gelegen in het noorden van Lazio in een vallei van krijtrotsen. De goudachtige kleuren van de warme en droge zomer zijn verdwenen. De mist geeft aan de Cività een extra magische sfeer. Veel kunstenaars laten er zich door inspireren.
Onderstaand gedicht is verleden jaar geschreven door Realino Domenico, een kwieke zeventiger die een boek schreef met poëzie over zijn geliefde Bagnoregio. Dit gedicht gaat over de dageraad in de mist. Een vertaling is niet aangewezen, dus enkel voor wie Italiaans verstaat.
L’ AURORA
Canta l’ usignolo, è l’ aurora! La bassa nebbia scivola tra taglienti calanchi di nuda argilla.
S’ innalza silenziosa, come alito selvaggio, avvolgendo la piccola Civita nel grigio mantello.
Da un esile ponte il borgo è ancorato, nuotano il sue storie in un mare bianco.
Il campanile, per magia, è un relitto alla deriva. E rintocchi di una campana, si diffondono nell’ aria.
One Response to “L’ aurora”
Danny
Zowel de jouw (poëtische) inleiding als de eigenlijke poëzie van Domenico zelf geven perfect het gevoel weer dat je krijgt als je deze stad en streek bezoekt. Grandioos !